صنعت قطعات یدکی ایران که رشد جدی و چشمگیر خود را از دهه 70 آغاز کرد، به یکی از قوی ترین صنایع کشور تبدیل شده و ظرفیت تامین قطعات یدکی نزدیک به دو میلیون خودرو را دارد.
صنعت قطعات یدکی تنها صنعتی در کشور است که توانایی طراحی و تولید قطعات یدکی با تیراژ بالا را در کمترین زمان دارد اما به دلیل مشکلات فراوان در حال حاضر به جای توسعه در حال ضعیف شدن است.
خودروسازان بزرگ به دلیل کنترل دولت، قیمت گذاری اجباری و تحریم ها به شدت تضعیف و نابود شده اند و صنعت قطعه سازی نیز از بحران مالی آسیب دیده است.
تخصیص ارز، تامین مالی و سرمایه در گردش، محدودیت در تامین ماشین آلات، ساختار قانونی و قراردادی یک طرفه و ناعادلانه خودروسازان با قطعه سازان، تورم، قیمت کالای داخلی و نوسانات ارزی، تغییر قوانین و مقررات، قوانین بروکراتیک و گمرکی و مقررات، مشکلات نیروی انسانی، قانون کار و گارانتی، تحریم، کاهش معاملات به دلیل تقسیم سفارشات از طریق خودروسازان، پایین بودن نرخ ارز و حمایت از قطعات وارداتی از چین و در نهایت قطعی برق در دهه 70. روزهای سال و قطع گاز در ماه های سرد از چالش های اصلی صنعت قطعه سازی است.
از سوی دیگر، قطعه سازان ایرانی در سال 1389، قطعات مورد نیاز حدود یک میلیون و 700 هزار خودرو را تامین کردند و می توانند برای هر صنعت دیگری قطعات یدکی طراحی کرده و در تیراژ بالا و در سطوح بالا تهیه کنند.
در خصوص حل چالش عرضه ارز باید گفت که اولین راه حل کلی برای حل چالش ارزی قیمت گذاری رقابتی است به طوری که هدف توسعه صادرات و صنعت است در حال حاضر ارز با قیمت کمتری قیمت گذاری و مدیریت می شود از قیمت واقعی این همان چیزی است که اقتصاددانان آن را صنعتی زدایی می نامند.
در این صورت هیچ محصولی نمی تواند با محصولات وارداتی رقابت کند. به عبارت دیگر، دولت در ایران این کار را می کند تا کالاهای اساسی را با قیمت ارزان وارد کند و رضایت مردم را جلب کند. اما با از بین بردن صنایع و مشاغل، تقریباً همه مردم به طور مداوم فقیرتر می شوند.
توزیع و توزیع ارزهای ترجیحی و نیمه ارزان باعث کاهش صادرات و ایجاد کمبود شد. از طرفی به دلیل ارزان بودن اجاره سکه، صف خرید و تقاضای کاذب ایجاد می شود و پیش می آید که صنعتگر واقعی که به سکه نیاز دارد، به دلیل نداشتن لابی و ... قادر به دریافت سکه نیست.